عشق

واژه ای هزار چهره و غریب ولی آشنا با روح و جان همه.

"یک نکته بیش نیست غم عشق وین عجب/ کز هر زبان که میشنوم نا مکرر است".

گروهی عشق را رویا و افسانه واهی میدانند که جز در قالب لفظ و کلمات وجود ندارد و جز غم و اندوه و دردسر و مصیبت حاصلی نخواهد داشت."ناصحم گفت که جز غم چه ثمر دارد عشق / گفتمش خواجه عاقل هنری بهتر از این"

"ای که از کوچه معشوقه ما میگذری / بر حذر باش که سر میشکند دیوارش"

لیکن گروهی دیگر بر این باورند که اگر عشق نباشد زندگان ، مردگان متحرکند.

"طفیل هستی عشقند آدمی و پری/ ارادتی بنما تا سعادتی ببری"

"از صدای سخن عشق ندیدم خوشتر"

میگویند غم و اندوه در فراق یار شیرینتر از شادمانی است.

"ساقی و مطرب و می جمله مهیاست ولی / عیش بی یار مهیا نشود یار کجاست "

کدام گل برگی شبنم را بر گونه اش تجربه نکرده و کدامین انسان عشق را طالب نیست؟

"همه کس طالب یارند چه هوشیار و چه مست"

" راهیست راه عشق که هیچش کناره نیست/ آنجا جز آنکه جان بسپارند چاره نیست"

عارفان عشق آسمانی را برگزیدند و بر این عقیده اند که اول باید عشق زمینی را تمرین و تجربه کرد تا نیاز به معشوق ترا پالایش کند، آنگاه که عاشق میشوی خود بینی را فراموش میکنی،همه چیز را در معشوق میبینی ، همه چیز را برای معشوق میخواهی،حتی حاضری جانت را بدون قید و شرط فدا کنی."عشق و درویشی و انگشت نمایی و ملامت همه سهل است تحمل نکنم بار جدایی"

بنابراین گذشت و ایثار و محبت کردن را تجربه و تمرین میکنی، حتی متوجه میشوی بدون او کامل نیستی "ما به او محتاج و او مشتاق تر"

افلاطون را(به طعنه) گفتند پسرت عاشق شده ! گفت: اکنون به کمال رسیده است.

در وادی عشق"انچه نا ممکن بود ممکن شود"

روی سخن با عاشق نماهای حراف نیست که از عاشقان عاشق ترن و شعارهای اغواکننده میدهند

تا دل معشوق را بدست آورند.به این ابیات توجه کنید:

ای صبا از من بگو فرهاد بی بنیاد را/ تخم ننگی در میان عشقبازان کاشتی

بیستون را کنده ای از بهر شیرین ای عجب / تیشه آهن چه لازم بود مژگان داشتی!

             ******************************************

اکنون فرازی از سخنان  جبران خلیل جبران را در مورد عشق به شما هدیه میکنم.

*هر زمان که عشق اشارتی به شما کرد در پی او بشتابید،هر چند راه او سخت و ناهموار باشد.

*هر زمان بالهای عشق شما را در بر گرفت خود را به او بسپارید،هر چند که تیغهای پنهان در با ل وپرش ممکن است شما را مجروح کند.

*هر زمان که عشق با شما سخن گفت او را باورکنید.

*عشق همانگونه که تاج بر سر شما مینهد،شما را نیز به صلیب میکشد.

*عشق شما را چون خوشه های گندم دسته میکند سپس به خرمن کوب میسپارد،آنگاه غربال کرده

به آسیاب میفرستدتا چون آرد سپید گردید(خالص شوید) سپس شما را خمیر میکند(تا نرم و انعطاف پذیر شوید) و بعد شما را بر آتش مقدس مینهد تا آماده برای ضیافت مقدس عشق شوید.

*عشق نه مالک است نه مملوک.

*وقتی عاشق میشوید نگویید:خداوند در قلب من است ، بگویید: من در قلب خداوندم

*آرزو کنید زخم خورده فهم خود از عشق باشید و خون شما به رغبت و شادی بر خاک ریزد.

                              +++++++++++++++++

در انتها حیف است سخن از عشق باشد ولی از آنانکه صادقانه و عاشقانه در راه آزادی میهن شان از کوچه های آسودگی و عیش و عشرت، گذشتند و جان بر کف به دشت آزادی نظر داشتند و دارند ،سخن به میان نیایید. درود ما بر آنها و راهشان پر رهرو با د

"نقطه عشق نمودم بتو هان سهو مکن / ور نه چون بنگری از دایره بیرون باشی"